خرید بازی Tennis World Tour Roland Garros Edition برای PS4

همین که وارد بازی می‌شویم حالت‌های مختلف بازی که در ۲-۳ بخش کلی خلاصه می‌شوند را می‌بینیم. مطمئناً اولین بخشی که وارد آن خواهید شد، یک بازی دوستانه خواهد بود. همین جاست که با تعداد بازیکن‌های قابل بازی روبرو می‌شوید و هرچقدر هم که نگاه کنید، احتمالاً به جز «راجر فدرر» و «استن واورینکا»، هیچ‌کدام از تنیسورهای معروف مثل «نادال»، «جوکوویچ»، «ماری»، «سرنا ویلیامز» و … را نخواهید دید. تعداد بازیکن‌های موجود در بازی بد نیست، اما لایسنس کردن ورزشکاران معروف حتی به نیمی از آن‌ها هم نمی‌رسد، به طوری که از بین ۱۰ تنیسور برتر در رنکینگ جهانی، کمتر از ۵ نفر از آنان در بازی حضور دارند (و اتفاقاً چندان هم برای ما ایرانیان نام آشنا نیستند). استدیوی سازنده برای پر کردن تعداد ۳۰ نفره بازیکنان نیز به ناچار حتی به سراغ تنیسورهایی رفته که در حال حاضر رنک آن‌ها از ۱۵۰ هم بیشتر است! حتی می‌توان از همین رویه حدس زد که طراحی آن‌ها می‌تواند به چه صورت باشد!

طراحی مدل‌ها و چهره‌ها در Tennis World Tour افتضاح است. به جز یکی دو نفر که احتمالاً برای آن‌ها وقت بسیار بیشتری صرف شده (مانند راجر فدرر)، باقی چهره‌ها نه تنها در حد نسل هشتم، که در مقایسه با بازی‌هایی که در اوایل نسل قبلی عرضه می‌شدند نیز ضعیف‌تر است. در کنار این موضوع، تمامی چهره‌ها به قدری آماتور طراحی شده‌اند که گویی سطح صورت همگی آن‌ها را صیقل زده باشند! مدل‌های بازیکنان نیز دست‌کمی از چهره‌هایشان ندارند. البته پرواضح است که هیچگونه زمانی صرف ساختن «مدل‌ها» نشده و تمامی ۳۰ تنیسور را در ۳ یا ۴ مدل برای بدن و دیگر اجزای آن‌ها گنجانده‌اند. ساخت ورزشگاه‌های متعدد در بازی، از معدود نقاط قوت TWT است که حداقل در این بخش باعث تنوع شده است. اما حتی در این صورت نیز مشکلات موجود در طراحی و همچنین اتمسفر بسیار بسیار ضعیف استادیوم‌ها، تمام زحمات تیم سازنده را به باد می‌دهند. طراحی مدل‌های توپ جمع‌کن‌ها بسیار مصنوعی‌ است و به ندرت حرکت می‌کنند، همچنین تماشاگران موجود در ورزشگاه نیز با انیمیشن‌هایی تکراری، بیشتر یادآور تماشاگران بازی فیفا در سال ۲۰۱۰ هستند! البته انیمیشن‌های خود بازیکنان نیز چندان تعریفی ندارند. با اینکه در مواقعی شاهد اجرای روانی از تنیسورها هستیم، پس از گذشت چند دقیقه از بازی‌کردن، تکراری بودن و نیز لگ‌های اعصاب خرد کن (مانند مواقعی که بازیکن به توپ نمی‌رسد و همیشه باید در لحظه نهایی یک لگ در انیمیشنشان وجود داشته باشد)، چیزی جز یک تجربه ناخوشایند را به ارمغان نخواهد داشت. همچنین انیمیشن‌هایی که پیش از زدن سرویس‌ها تعبیه شده‌اند به طرز فجیعی با اعصاب مخاطبان بازی می‌کنند و قابلیت حذف شدن نیز ندارند!

به گیم‌پلی بازی که برسیم، پیش از هرچیزی، نحوه ارائه آن ما را به یاد Top Spin 4 می‌اندازد. با دکمه‌های مختلف می‌توان ضربات کات‌دار، مستقیم یا قوس‌دار را به توپ وارد کرد و همچنین مقدار قدرت ضربات با درجه‌ای که به صورت دایره‌ای نمایش می‌یابد قابل مشاهده است. همین‌طور مقدار نیروی هر بازیکن در نواری زیر آن شخصیت مشخص می‌شود. می‌بینید؟ همه چیز «دقیقاً» شبیه به Top Spin 4 است. حتی نحوه زدن سرویس نیز به همان‌گونه است. اما تجربه بازی کردن Tennis World Tour چیزی فراتر از ناخوشایندی به همراه ندارد. ضربات در خیلی از مواقع حتی در صورت به موقع زدن دکمه‌ها اصلاً به توپ اصابت نمی‌کنند و به راحتی امتیازها را از دست خواهید داد. در بسیاری از مواقع نیز با انیمیشن‌های تکراری، رالی‌های خسته‌کننده‌ای را تجربه خواهید کرد که تمامی ندارند و اساساً هرچقدر هم که تلاش کنید، باز هم با کار با ضرباتی تکراری ادامه می‌یابد. حال سوالی که مطرح می‌شود این است که با وجود تقلید صد در صدی گیم‌پلی این بازی از عنوانی که ۷ سال پیش عرضه شده، چرا پیاده سازی آن حتی نمی‌تواند مانند همان بازی باشد؟ اگر Bigben Interactive قادر به نوآوری در زمینه گیم‌پلی نیست، چرا تقلید را هم نمی‌تواند به خوبی انجام دهد؟ آیا مشکل به جز ناتوانی بازیساز در خلق گیم‌پلی‌ است که هسته اصلی چنین بازی‌ای را تشکیل می‌دهد؟

شاید تنها نوآوری TWT در روند گیم‌پلی، کارت‌های مهارتی باشد که در طول بازی هرکدام از بازیکن‌ها می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند. گرچه حتی این بخش نیز با وجود پرداخت خوبی که داشته، عملاً بلا استفاده و بی‌کاربرد است. در راستای همین موضوع، جا دارد که به بحث هوش مصنوعی که به طرز بسیار عجیبی نامتعادل است، بپردازیم. در حین بازی کردن TWT، حتی در بالاترین درجه سختی نیز می‌بینید که امتیاز گرفتن از حریف چندان چالشی را به همراه ندارد و بازیکنی را که CPU کنترل می‌کند، به هیچ وجه از ضربات متنوع و یا چالش برانگیز استفاده نمی‌کند. در طرف دیگر ماجرا، در پایین‌ترین درجه سختی نیز بازی به راحتی دنبال نمی‌شود. بلکه در بیش از ۵۰ درصد مواقع هوش مصنوعی تمامی ضربات متعدد شما را به درستی پاسخ می‌دهد و ممکن است تا ۵۰ یا ۶۰ ضربه را نیز به صورت رالی طی کنید ولی هوش مصنوعی دچار هیچ اشتباهی نمی‌شود!

در منوی اصلی بازی بخشی را تحت عنوان «مدرسه تنیس» خواهید دید. در این حالت می‌توان در دسته‌های مختلف به تمرین پرداخت و با نحوه گیم‌پلی بازی آشناتر شد. تجربه این بخش برایم این موضوع را مسجل کرد که عملاً تفاوتی میان ضربات گوناگونی که در بازی تعبیه شده نیست و در اکثر مواقع تنیسورها با ضربات تاپ‌اسپین حمله خواهند کرد، نه چیز دیگر! جدای این بخش، در منوی اصلی حالتی نیز برای بخش آنلاین بازی درنظر گرفته شده که تا لحظه نگارش این مقاله هنوز شروع به کار نکرده است. و اما به مهم‌ترین بخش بازی، یعنی حالت Career می‌رسیم. در این بخش مخاطب باید شخصیت موردنظر خود را طراحی کند و از رنک ۱۰۰ در رنکینگ جهانی شروع کرده و با انجام مسابقات مختلف و تمرین‌هایی خاص، خود را به بهترین تنیس‌باز جهان برساند. همانند این بخش را قبلاً و به صورت کامل‌تر در بازی Virtua Tennis دیده بودیم. خصوصاً لایسنس نشدن گرند اسلم‌های بزرگ و کاپ‌های مطرح تنیس کاملاً توی ذوق بازی‌کنندگان می‌زند، چرا که مجبورند تنها بعضی از مسابقات درجه پایین‌تر را تجربه کنند